Hittegolven, sinistere regenbuien, snelle slangen en knappe vrouwen kruisen dagelijks ons pad, maar enkel de belachelijk steile en lange beklimmingen slagen erin onze gezwinde tred te doorbreken. De dorre Bosnische dalen veranderen stilaan in groene valleien en dat doet ons netvlies deugd. Gisteren staken we op duizelingwekkende hoogte de grens van bosnie met Montenegro over. Mistvelden vertroebelden een beetje het panoromische zicht, maar dat kon ons op dat moment niets schelen. Hevige regen en koude strooiden echter wel roet in het eten. De lieflijke heuvels maakten nu plaats voor steile flanken alwaar zelfs een ervaren berggeit met moeite twee seconden kan blijven rechtstaan.
Onze laatste dagen in Hercegovina, het Bosnische zuiden, werden gesierd door absurde MTV-achtige openlucht discotheken, opgetutte barbiepoppen, plaatselijk gerstenat, vriendelijke franciscanen en oogverblindende bosbranden. Onze legendarische danspassen staan in menig geheugen gegrift. Daags nadien een duik in ijskoud water en dan weerom vooruit met de geit.
De eerste fysieke klachten die allerlei vormen kunnen aannemen steken de kop op. Weeklagen zoals daar zijn zadelpijn, rugklachten, stramme spieren, hersenvliesontstekingen, muggenbeten, mijnwondes -de Bosnische heuvelflanken zijn nog steeds bezaaid met mijnen, toch wel iets om op te letten bij wildkamperen-, slangenbeten ... kortom minieme kwalen waarover niemand wakker ligt. Maar ook technische mankementen spelem het gemoed soms parten. Het bedwingen der bergtoppen eist zijn tol. De eerste fietsenmaker is bezocht en heeft een aardige duit aan ons verdiend.
Al dit weegt natuurlijk niet op tegen de vriendelijkheid van de mensen die je onverwacht onderzeg ontmoet. Zo sliepen we vannacht weer bij een familie die ons eten, drank, knappe vrouwen en sympathieke glimlach schonk. Opgeschrikt door geroezemoes alom volgden we het gepeupel richting het oude fort boven op de berg en werden daar getrakteerd op de zoete klanken van een Servisch koor.
Goed, we gaan een poging tot het plaatsen der kliekjes op de blog ondernemen. Difficile aangezien Michel zijn kabelke thuis is vergeten.
We trekken verder richting Kosovo. Gegroet.
Verder
Laat uw hond niet achter in de auto.
of beter, verkoop uw auto en koop een fiets.
en voor wie ons een beetje op de kaart wil volgen, onze laatste bosnische stad die we aandeden was Trebinje en nu zitten we in Nicsic, Montenegro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten