dinsdag 31 juli 2012
KOSOVLO LEVEL 3 ORGANIC SPRINT
Vanuit Niksic ging het gezwind noordwaarts, althans voor de volgende 6 kilometer, want daar begonnen de bergen terug. We sloegen onze tenten dan maar op aan de rivier aan de voet van de berg en een stevige zwempartij en nachtrust later stonden we weerom kwiek op onze pedalen.
De natte vinger had Dur;itor Nationaal Park aangewezen op de kaart en met fietszakken vol goesting ging het daar dan ook heen. Die goesting ging zwaar doorwegen, maar het uitzicht maakte alles goed. *typ Durmitor in op google en geniet van oogverblindende fotos* De hoogtemeters overstegen de afgelegde kilometers en dus maakte de ijle lucht de hoofden zwaar. Af en toe liet het materiaal het afweten, toch vooral bij Roman. Menige versies van allerlei schelwoorden vervuilden het Montenegrijnse luchtruim. sAvonds werden we uit onze slaapplaats in de Durmitorkloof gejaagd door een of andere min of meer officiele parkwachter en dus waren we genoodzaakt in de laatste zonnestralen nog maar eens de kuiten op te warmen. Twee senioren met de lippen aan de fles verwelkomden ons echter wel om hun tuin te gebruiken als rustplaats. Wel boden ze ons geen drank noch honing aan -het waren imkers- dus zo sympathiek waren ze niet.
We lieten Durmitor achter ons om Berane in te rijden en daar vlees veel vlees tegen weinig zeer weinig geld binnen te schransen.Nu volgde nog een laatste uitdaging alvorens we Kosovo konden binnenrijden. De bergen kennen geen geheimen meer voor geoefende bollekestruien als ons, de echte uitdaging bestond eruit de Servische bodem niet aan te raken tussen Montenegro en Kosovo in. Het Servische grondgebied, een noodzakelijk kwaad van 30km lang, voedingsbodem van verderf en geweldstokerij, uit ons immer objectief standpunt, hoort daar geeneens te liggen. De enige reden waarom wij deze weg voortrokken lag aan de vlakheidsgraad en de rivier die naast de weg liep. Bon, we zijn er dus in geslaags. Enkel ons overtollig speeksel en lucht uit onze darmen hebben het Servische landschap gesierd.
Eens de Kosovaarse grenswachten verschalkt waren, stonden we voor een UNkonvooi bestaande uit tanks, amfibievoertuigen, geluidloze helikopters en fransozen met grote geweren. Na de grens verkozen we het eerste cafe langs de kant van de weg als pleisterplaats. Hier kregen we -nadat we verduidelijkt hadden absoluut geen moslims te zijn, onze hoofddoeken en baarden doen vaak anders vermoeden- algauw enkele glaasjes gegist pruimensap aangeboden. Later op de avond volgde de fles en kregen we meteen ook een slaapplaats aangeboden.
Ondertussen zijn we in Pristina aangekomen en gaat het morgen richting Skopje, Macedonie. Op weg naar Pristina werden we meermaals geconfronteerd met al die Servische zever. UN en NAVO voertuigen bezetten op meerdere plaatsen de weg. Mensen kunnen het niet laten erop te wijzen dat ze Servisch zijn en subtiele opmerkingen op onze hoofddoeken te maken.
De bergen liggen nu echt achter ons en maken plaats voor vlotte asfaltwegen, fabrieken en benzinestations. De lelijkheidsgraad van het landschap stijgt daarmee gestaag tot ongekende hoogten.
Voorhuid met de geit
On y vache, baton
en nog even wat fotos proberen op te laden zodoende kunnen jullie onze prachtig gebronsde torsos bewonderen
De natte vinger had Dur;itor Nationaal Park aangewezen op de kaart en met fietszakken vol goesting ging het daar dan ook heen. Die goesting ging zwaar doorwegen, maar het uitzicht maakte alles goed. *typ Durmitor in op google en geniet van oogverblindende fotos* De hoogtemeters overstegen de afgelegde kilometers en dus maakte de ijle lucht de hoofden zwaar. Af en toe liet het materiaal het afweten, toch vooral bij Roman. Menige versies van allerlei schelwoorden vervuilden het Montenegrijnse luchtruim. sAvonds werden we uit onze slaapplaats in de Durmitorkloof gejaagd door een of andere min of meer officiele parkwachter en dus waren we genoodzaakt in de laatste zonnestralen nog maar eens de kuiten op te warmen. Twee senioren met de lippen aan de fles verwelkomden ons echter wel om hun tuin te gebruiken als rustplaats. Wel boden ze ons geen drank noch honing aan -het waren imkers- dus zo sympathiek waren ze niet.
We lieten Durmitor achter ons om Berane in te rijden en daar vlees veel vlees tegen weinig zeer weinig geld binnen te schransen.Nu volgde nog een laatste uitdaging alvorens we Kosovo konden binnenrijden. De bergen kennen geen geheimen meer voor geoefende bollekestruien als ons, de echte uitdaging bestond eruit de Servische bodem niet aan te raken tussen Montenegro en Kosovo in. Het Servische grondgebied, een noodzakelijk kwaad van 30km lang, voedingsbodem van verderf en geweldstokerij, uit ons immer objectief standpunt, hoort daar geeneens te liggen. De enige reden waarom wij deze weg voortrokken lag aan de vlakheidsgraad en de rivier die naast de weg liep. Bon, we zijn er dus in geslaags. Enkel ons overtollig speeksel en lucht uit onze darmen hebben het Servische landschap gesierd.
Eens de Kosovaarse grenswachten verschalkt waren, stonden we voor een UNkonvooi bestaande uit tanks, amfibievoertuigen, geluidloze helikopters en fransozen met grote geweren. Na de grens verkozen we het eerste cafe langs de kant van de weg als pleisterplaats. Hier kregen we -nadat we verduidelijkt hadden absoluut geen moslims te zijn, onze hoofddoeken en baarden doen vaak anders vermoeden- algauw enkele glaasjes gegist pruimensap aangeboden. Later op de avond volgde de fles en kregen we meteen ook een slaapplaats aangeboden.
Ondertussen zijn we in Pristina aangekomen en gaat het morgen richting Skopje, Macedonie. Op weg naar Pristina werden we meermaals geconfronteerd met al die Servische zever. UN en NAVO voertuigen bezetten op meerdere plaatsen de weg. Mensen kunnen het niet laten erop te wijzen dat ze Servisch zijn en subtiele opmerkingen op onze hoofddoeken te maken.
De bergen liggen nu echt achter ons en maken plaats voor vlotte asfaltwegen, fabrieken en benzinestations. De lelijkheidsgraad van het landschap stijgt daarmee gestaag tot ongekende hoogten.
Voorhuid met de geit
On y vache, baton
en nog even wat fotos proberen op te laden zodoende kunnen jullie onze prachtig gebronsde torsos bewonderen
woensdag 25 juli 2012
zelfs een hond jagen ze niet op zulk een berg
Hittegolven, sinistere regenbuien, snelle slangen en knappe vrouwen kruisen dagelijks ons pad, maar enkel de belachelijk steile en lange beklimmingen slagen erin onze gezwinde tred te doorbreken. De dorre Bosnische dalen veranderen stilaan in groene valleien en dat doet ons netvlies deugd. Gisteren staken we op duizelingwekkende hoogte de grens van bosnie met Montenegro over. Mistvelden vertroebelden een beetje het panoromische zicht, maar dat kon ons op dat moment niets schelen. Hevige regen en koude strooiden echter wel roet in het eten. De lieflijke heuvels maakten nu plaats voor steile flanken alwaar zelfs een ervaren berggeit met moeite twee seconden kan blijven rechtstaan.
Onze laatste dagen in Hercegovina, het Bosnische zuiden, werden gesierd door absurde MTV-achtige openlucht discotheken, opgetutte barbiepoppen, plaatselijk gerstenat, vriendelijke franciscanen en oogverblindende bosbranden. Onze legendarische danspassen staan in menig geheugen gegrift. Daags nadien een duik in ijskoud water en dan weerom vooruit met de geit.
De eerste fysieke klachten die allerlei vormen kunnen aannemen steken de kop op. Weeklagen zoals daar zijn zadelpijn, rugklachten, stramme spieren, hersenvliesontstekingen, muggenbeten, mijnwondes -de Bosnische heuvelflanken zijn nog steeds bezaaid met mijnen, toch wel iets om op te letten bij wildkamperen-, slangenbeten ... kortom minieme kwalen waarover niemand wakker ligt. Maar ook technische mankementen spelem het gemoed soms parten. Het bedwingen der bergtoppen eist zijn tol. De eerste fietsenmaker is bezocht en heeft een aardige duit aan ons verdiend.
Al dit weegt natuurlijk niet op tegen de vriendelijkheid van de mensen die je onverwacht onderzeg ontmoet. Zo sliepen we vannacht weer bij een familie die ons eten, drank, knappe vrouwen en sympathieke glimlach schonk. Opgeschrikt door geroezemoes alom volgden we het gepeupel richting het oude fort boven op de berg en werden daar getrakteerd op de zoete klanken van een Servisch koor.
Goed, we gaan een poging tot het plaatsen der kliekjes op de blog ondernemen. Difficile aangezien Michel zijn kabelke thuis is vergeten.
We trekken verder richting Kosovo. Gegroet.
Verder
Laat uw hond niet achter in de auto.
of beter, verkoop uw auto en koop een fiets.
en voor wie ons een beetje op de kaart wil volgen, onze laatste bosnische stad die we aandeden was Trebinje en nu zitten we in Nicsic, Montenegro.
zaterdag 21 juli 2012
En welle weg...
Balkan Balkan Balkan
El Balkaneros
VAMOS
Na onze waardigheid en een groot deel van onze energie verloren te hebben op het festival der festivals (iedereen weet dat we het over PPH hebben), sprongen we verleden donderdag op de trein richting tja, dat wisten we eigenlijk nog niet zeker. Bijna speelden we Roman kwijt tijdens een nachtelijke queeste naar alcohol in de banlieus van Zagreb, maar onze bezorgdheid was ongegrond. Na enkele uren (en wij terug nuchter) dook hij plots op uit de donkerte van de Kroatische nacht (met bier). Goddank.
Tijd bracht raad bracht fahrrad en na eentige dagen chillen en relaxen op de trein streken we neer in Banja Luka. De plaatselijke temperaturen in de Dinarische Alpen hebben des zomers veel weg van die in Gobi woestijn en dus was het meteen puffen blazen en zweten. In het station werden we verwelkomd door een meute kijklustigen van de lokale bevolking (aan menig feestdis zal over ons verhaald worden).
Fauna en flora brachten ons onderweg al talrijke verbaasde blik. Maar nu de eerste honderden kilometers een feit zijn, valt ook onze mond open. Fietsen valt hier echter niet te onderschatten. Alle wegen in Bosnie gaan immers omhoog. En dat merken onze kuiten. Verdekke Godvlammende nog aan toe, iedere kilometer wordt er duchtig op los gevloekt. De gemiddelde hartslag ligt om en rond 160 en de calorien vliegen de deur uit.
Om jullie een idee te geven van hoe zwaar de ritten zijn:
Gisteren reden we 40 kilometer. Waarvan we zeker 5 kilometer onze fiets omhoog moesten stoten op de steile grindwegen die het Bosnische binnenland rijk zijn. De temperatuur steeg tot over 35 graden en water was schaars. We werden uit ons lijden verlost door een half beschonken Duitser boven op de berg die onze dorst laafde en ons enige zekerheid verschafte over onze locatie (want we hadden eigenlijk feitelijk totaal geen idee waar we ons juist bevonden).
Bon, op het einde van de dag konden we vanuit de hoogte Sarajevo overschouwen en beloonden we onszelf met een restaurantbezoek.
Kort samengevat:
We eten goed
We slapen goed
We eten goed
en iedereen is gewond (behalve Čichel, hij mist zijn sigaretten)
en w is z in het Balkanesisch
Ahja, nu rijden we richting Mostar om vervolgens Monte Negro (het land dat genoemd is naar een berg) te overwinnen.
JEŠKADA
Antigoon en Jurgen VandenBroek Vooruit
en Oma, een zeer gelukkige verjaardag uitroepteken
El Balkaneros
VAMOS
Na onze waardigheid en een groot deel van onze energie verloren te hebben op het festival der festivals (iedereen weet dat we het over PPH hebben), sprongen we verleden donderdag op de trein richting tja, dat wisten we eigenlijk nog niet zeker. Bijna speelden we Roman kwijt tijdens een nachtelijke queeste naar alcohol in de banlieus van Zagreb, maar onze bezorgdheid was ongegrond. Na enkele uren (en wij terug nuchter) dook hij plots op uit de donkerte van de Kroatische nacht (met bier). Goddank.
Tijd bracht raad bracht fahrrad en na eentige dagen chillen en relaxen op de trein streken we neer in Banja Luka. De plaatselijke temperaturen in de Dinarische Alpen hebben des zomers veel weg van die in Gobi woestijn en dus was het meteen puffen blazen en zweten. In het station werden we verwelkomd door een meute kijklustigen van de lokale bevolking (aan menig feestdis zal over ons verhaald worden).
Fauna en flora brachten ons onderweg al talrijke verbaasde blik. Maar nu de eerste honderden kilometers een feit zijn, valt ook onze mond open. Fietsen valt hier echter niet te onderschatten. Alle wegen in Bosnie gaan immers omhoog. En dat merken onze kuiten. Verdekke Godvlammende nog aan toe, iedere kilometer wordt er duchtig op los gevloekt. De gemiddelde hartslag ligt om en rond 160 en de calorien vliegen de deur uit.
Om jullie een idee te geven van hoe zwaar de ritten zijn:
Gisteren reden we 40 kilometer. Waarvan we zeker 5 kilometer onze fiets omhoog moesten stoten op de steile grindwegen die het Bosnische binnenland rijk zijn. De temperatuur steeg tot over 35 graden en water was schaars. We werden uit ons lijden verlost door een half beschonken Duitser boven op de berg die onze dorst laafde en ons enige zekerheid verschafte over onze locatie (want we hadden eigenlijk feitelijk totaal geen idee waar we ons juist bevonden).
Bon, op het einde van de dag konden we vanuit de hoogte Sarajevo overschouwen en beloonden we onszelf met een restaurantbezoek.
Kort samengevat:
We eten goed
We slapen goed
We eten goed
en iedereen is gewond (behalve Čichel, hij mist zijn sigaretten)
en w is z in het Balkanesisch
Ahja, nu rijden we richting Mostar om vervolgens Monte Negro (het land dat genoemd is naar een berg) te overwinnen.
JEŠKADA
Antigoon en Jurgen VandenBroek Vooruit
en Oma, een zeer gelukkige verjaardag uitroepteken
Abonneren op:
Posts (Atom)