vrijdag 17 augustus 2012

Istanbullıstan

Istanbul was Constantinople
Now it's Istanbul not Constantinople
Been a long time gone
Old Constantinople's still has Turkish delight
On a moonlight night

Evr'y gal in Constantinople
Is a Miss-stanbul, not Constantinople
So if you've date in Constantinople
She'll be waiting in Istanbul

Even old New York was once New Amsterdam
Why they changed it, I can't say
(People just liked it better that way)

Take me back to Constantinople
No, you can't go back to Constantinople
Now it's Istanbul, not Constantinople
Why did Constantinople get the works?
That's nobody's business but the Turks'

Istanbul!!

Istanbul!!

Laat het duıdelıjk zıjn dat we nu ın Istanbul gezeten wezen. Maar nıet meer voor lang, morgen zıjn we herınıgd met Mıchel ın Roemenıe dıe klaarblıjkelıjk ergens peace,love and ho\armony-gewıjs ronddoolt aan de kust boven Constanta.

Ons laatste blogberıcht dateert al van enkele weken geleden, dat ıs enkel en alleen te wıjten aan de kwalıteıt van het Bulgaarse net en nıet aan ons drankgebruık. Maar bon, om een verhaal van twee weken kort te maken: alles goed hıer, lekker eten, dıkke snorren, lange benen, een degelıjke gezondheıd en zoveel meer goeds.

Vanuıt Sofıa reden we rıchtıng Plovdıv dan op zoek naar de grens met Thracıe (het NO van Grıekenland) om dan Turkıje bınnen te rıjden. Daar zwommen we met de fıets op de rug de Hellespont over als voorbereıdıng van onze pogıng tot overwınnıng van het Kanaal en even later stonden we voor de poorten van Troje. Geen Helena hıer, wel veel oude stenen en een ronduıt belachelıjk houten paard met een huıs op zıjn rug.

Zo bleek ons grote doel bereıkt en weg was plotsweg de goestıng om te fıetsen. Na een uur met de vınger ın de lucht en honderden ons straal negerende chauffeurs werden we weer ın het zadel gedwongen. De zee van Marmara werd met de boot vanuıt Bandırma bedwongen en daar staarde het machtıge Istanbul ons aan. Verdekke, wat een wereldstad.
Nog geen tıen mınuten later maakten kennıs met Xavıer, nog zo een wereldfıetsend geval uıt Lıllı, maar met Brugse roots en daar ıs hıj trots op. 

Vıa deze toffe peer vonden we redelıjk snel onderkomen en gıngen we samen op stap om de Istanbulıaanse parken onveılıg te maken met al onze streken en flessen zelfgestookte rakı.
Belgıe - Nederland werd vanuıt een ınternetcafe lıve gevolgd en euforıegewıjs uıtstekend gevıerd.

Wıj trekken weer eens verder, Roemenıe tegemoet. Met Mıchel de DanubeDelta van naderbıj ınspecteren en dan gaat het gemoedelıjk huıswaarts.

Gezonde groeten

zondag 5 augustus 2012

Tussen schildpadden en warmwaterbronnen

De drukte van Pristina ontvluchten werd bewerkstelligd met een krakkemikkige kamionette, een uiterst verstelbare achterbank, een chauffeur, een anders geaarde medepassagier en eentige euros. Enkel belachelijk bereden snelwegen lopen in en uit de Kosovaarse hoofdstad. Goed twintig zweterige en op elkaar gepakte kilometers later spijsden we onze lege magen en knorrende buiken met pizza en een mooie lap vlees, blijkbaar een Balkanspecialiteit. Groenten beperken zich al te vaak tot paprika en een blad, geen krop, sla. Fruit wel in overvloed geen werkwoord in deze zin ok.
Daags nadien leidde de Kosovaarse zon ons verder Oostwaarts, ongeloofelijk maar waar, wederom Servie binnen. We waren er bijna alweer in geslaagd de Servische bodem enkel aan te raken met onze vuile buitenbanden, ware het niet dat de grensovergang met Macedonie bewaakt werd door de grootste drie kloothommels van de gehele Balkan. Toegegeven, een soldaat stelde zich wreed schappelijk op. Een andere begon stande pede met de opmerking Kosovo is no republic, is a state of Serbia. Nummer drie kende zichzelf het verstand van een halfvolle pot mayonnaise toe door naar zijn geweer te grijpen en Go roepen. Klaarblijkkelijk is het ook voor fieters verplicht de officiele grensovergang te nemen, dwz via de autosnelweg. Weerom gevloek en getier, maar vijf minuten later bevonden we ons reeds op het eerste in het oog springende terras waar we alras tot tweemaal getrakteerd werden op pinten en nootjes door een Servisch-Albanese (of wie kan er nog aan uit) Belg op vakantie in zijn geboortedorp.

Onze sympatieke Waalse landgenoot kende de knepen van het vak en de truuken van de foor en wees ons een binnenweg over hobbelige veldwegen naar de grensovergang. Een verademing. Geen uur later hadden we al prijs. Makedonia snel in ons hart gesloten. In zeven duisters, maar met volle maan, en in volledige broesse een winkel gevonden met alcohol in grote hoeveelheden. De plaatselijke bevolking sloot ons in zijn armen en beloonde onze inspanning (toch even vermelden dat we die dag ons dagrecord in aantal gereden kilometers los in de vernieling hebben gereden) rijkelijk met, hoe kan het ook anders, meerdere soorten Makedonische alcoholen. Worst en kaas spijsden de vermoeide spieren en hongerige darmen.

De nacht onder open hemel doorgebracht en gewekt door een megalomane schildpad. Spijs en drank hadden ook de darmflora niet onberoerd gelaten. Echte mannen laten zich hierdoor niet kennen en met ledige endeldarmen trokken we verder in de richting waar de zon opgaat. Het toeval wou dat daar alweer een gemane gemene knoert van een berg lag. Afzien, klagen, ontregelde vitesses (de technische problemen laten Roman niet los), zweten, krampen en plots boem krak de grens met Bulgarije. Ondertussen ben ik weer vanalles en nog wat vergeten te vermelden, maar dat houden we voor verhalen rond de feestdis als we weer thuis zijn.

Na de grens werd het weer gauw donker en zochten we een vlakke wei als pleisterplaats. Er werd weer gekookt, gedanst en gelachen op en rond het vuur. Ja, vrienden thuis en elders, de sfeer in de groep zit goed, dat mogen jullie gerust weten. De volgende dag ging het vijftien kilometer zeven en meer procenten neerwaarts tot aan de toegangspoort van de Thermae waar we onszelf beloonden met saunas, hete en koude baden, lijntjes trekken in het zwembad en een enkele full body massage. Verdekke, dat deed enorm deugd. sAvonds per duizend toevalligheden een glimp van de Olympische opgevangen, zetten ze dat daar toch niet ineens op een of andere Bulgaarse volleybalmatch uitroepteken vraagteken. Niks niet willen verzappen naar eurosport. En blijkbaar moet die wedstrijd iets speciaals zijn geweest want in de hele stad stond de televisie afgestemd op ja, jeweetwel. Dan maar naar een hotel getrokken en in de bar het televisiekaske opgeeist en op eurosport afgestemd. Zo de 10000m finale gezien (wat deed diene blanke amerikaan daar vooraan wat is me dat nu potverdriekoffiepot) en nog wat vrouwen dingens lopen enzo.

Nu, slechts een dag later, zitten we al in Sofia. Hoofdstad van Bulgarije (ook uitgesproken als bulgari-e) waar we straks een degelijk etablissement zullen opzoeken om de atletiekfinales van de Spelen te volgen.

Morgen een speciale dag.

Michel verlaat (met enige tristesse in hart en gemoed) de groep om noordwaarts de Roemenen te verblijden met zijn gezelschap. Roman, Diederik en ikzelve fietsen ook naar Roemenie, mits een kleine omweg langs de Bosporus. Niet te lang getreurd, na een tiental dagen staan we weer oog in oog met Michel. Het voelt toch een beetje vreemd aan. Maar bon, eens zo innig zal het wederziens zijn.

Schrijffouten kust mijn ...
Pompt op dien binnenband
Vurige groeten