maandag 24 oktober 2011

Op de fiets door Sahara en Sahel

Marokko, Westelijke Sahara, Mauretanië, Senegal, Gambia, Guinee-Bissau, Guinee, Mali en, bijna, Burkina Faso . Een opsomming. Alsof het niets is.
Vele paenluizen volgden –uiteraard uit grote interesse en nog meer bewondering- onze reisverhalen op onze blog en/of de artikelen in Het Nieuwsblad. Vandaag breien we een eind aan onze tocht door West-Afrika. De fiets staat ongeduldig op stal. Maar dat hier een vervolg aan komt, lijkt voor ieder van ons een vanzelfsprekendheid.

Met de fiets?
Soms was de wereld vreemd voor ons. Zoveel verschillende mensen, culturen, en gebruiken. Voor velen waren wij vreemd. “Waarom rijden jullie op een fiets, terwijl jullie uit het rijke westen komen, en makkelijk gemotoriseerd vervoer kunnen veroorloven?”. We kijken de man aan, doen een verwoede poging hem het ‘waarom’ uit te leggen. Hij snapt ons niet. We rijden weer verder, op weg naar het volgende land. Naar de volgende grens. Op weg naar het volgende avontuur wat nooit op lijkt te houden.
Het grote waarom. Het ervaren van fietsen in de hitte, de grote tegenstelling van rijkdom en armoede, het spel van de koopman, dreigende honden, drukke kinderen en rondvliegende stenen. Maar boven alles om zoveel mogelijk te genieten van alles om ons heen. L’expérience, c’est la différence.

Terug thuis
“De fietsen komen over de bagageband binnen.” Het is even spannend als de band stilvalt en er nog geen platte band in zicht is. Even horen bij de bagageinlichtingdienst van SN. Niet veel later is alle bagage compleet. We knutselen en sleutelen onze fietsen ineen, pompen de banden op en gaan naar buiten, de hitte in. Wacht even, hier is het zo warm niet meer. De wolkjes mist uit onze mond voorspellen weinig goeds en de kou overvalt ons. We vragen een taxichauffeur naar de weg voor fietsers. Die is er niet, dus we fietsen de snelweg op. Ah, België.
Opnieuw worden onze dagen geordend door de klok. Drommen mensen wedrennen tegen de tijd, het leven lijkt voorgeprogrammeerd. Veel is voorspelbaar. De geuren, de kleuren, de warmte, de spontane levensdrift, eigen aan het continent van de zon, laten ons niet los! Ik denk terug aan die onvergetelijke dagen en schrijf neer…

Leren en leven
“Bonne route!”, “Merci!” “Toubabou, toubabou!”, “Branco!”, alsof ze me nu nog toeroepen. Vooral niet omkijken waar de stem vandaan komt of je rijdt in een kuil. “Bonsoir!” om 8 uur ‘s morgens. “Cadeau, cadeau...”, “Donne-moi… !” kinderen rennen je nog lang achterna. Curiositeit van alle kanten. Neen, in Afrika ben je nooit alleen. Waar je ook stopt, is het om je drinkflessen te vullen of om een wasje te doen aan de waterput, is het om ‘s middags de volle zon te ontvluchten of om een beetje te eten, altijd zijn ze aanwezig, die honderden nieuwsgierige blikken.
Omdat de asfaltwegen de mooiste dorpjes verbergen, verkozen wij ook de pistes. smalle paadjes tussen de velden door, hoog gras, keien, rivieren, kuilen, diep mul zand, doornplanten... Het juiste pad vinden was echter de grote kunst. Wonderlijk is het plaatsen te bereiken waar geen auto komen kan - afgelegen gebieden (nog) niet overdonderd door toerisme. Eenmaal toeristisch, is er nog weinig terug te vinden van het authentieke, het traditionele en is de bevolking snel veel onvriendelijker.
Het meest leerrijk zijn de momenten dat het je niet goed gaat, dat alles je te veel wordt, de momenten dat je Afrikanen slechts ervaart als lastigvallers, gluurders, onbeleefd, luiaards, bedelaars, adressenvragers, ... De enigen die je dan kan vervelen met je problemen zijn je compagnons. Op zo’n reis ontdek je des te meer hoe moeilijk het samenzijn kan worden, als je continu, dag in dag uit, alleen maar op elkaar kunt terugvallen. Hoe belangrijk het is niet te struikelen over kleine ge- en verschillen, te praten als ‘t eens minder goed gaat, en rekening te houden met de ander.

Jan, Piet, Tjoris & Korneel
Mannen met Baarden

Geen opmerkingen:

Een reactie posten