Aan de fles

Een maand heeft het geduurd. Het waren 31 vreselijk droge en dorstige dagen, maar gisteren was het dan eindelijk zover. Nog een stevig in de pinten gevlogen.
Het vocht dat onze kelen smeerde is een lokaal brouwsel dat Gazelle heet en in heerlijk frisse flessen van 0.622 l geserveerd wordt. Het is eens wat anders dan een bak Hoegaarden Grand Cru, of een avondje Trappisten gieten. Om wat sfeer te scheppen kwamen ook enkele van onze Moslimbroeders zich stiekem en in het geniep laven aan dit hemels gerstenat. Ik zeg 'gerstenat', maar er kan evengoed goed gegiste maniok inzitten. Om de een of andere reden lijken de etiketten steeds verdwenen alvorens het bier onze tafel bereikt. Het kon ons allemaal niets schelen, feit is dat we gevieren gezamelijk genoten van het moment.


Het is niet zomaar een moment. Na een maand geen twee nachten op dezelfde plek verbleven te hebben, besloten we om vanaf nu wat tijd te nemen. Voor onszelf, om mensen te leren kennen (tot nu toe zijn er bijna enkel vluchtige contacten geweest), om plaatsen te bezichtingen... Sinds gisterenmiddag zijn we in Dakar gestrand en het plan is om enkele dagen hier te blijven, tot rust te komen en ieders gedacht over de verdere reis te aanhoren. Want een maand om de ons nog resterende kilometers enkel per fiets af te leggen zou zoveel betekenen als bijna iedere dag doorreizen. En niets anders. Zoals gezegd vinden we het belangrijk om vanaf nu onze tijd te nemen, meer reizen dan fietsen.
We zijn hier met ons gat in de boter gevallen in Dakar. Ingecheckt in een rustige auberge ten Noorden van het centrum in Yoff. Misschien kent iemand wel de ViaVia reiscafé's/hotels zoals die in Heverlee, Leuven. Wel, in zo een geval zitten we nu in Dakar. Een van de enige twee in heel Afrika.


Goed, we vertrokken dus uit Rosso. Het werd gauw donker en we moesten ons kampement opslaan temidden de Senegalese groene velden. Het verschil met Mauretanië is immens. De bomen, het gras, de rivieren, maar vooral de muggen slaan hier om onze oren. Eindelijk weg van dat doodse landschap. Al een geluk dat we muskietennetten bijhebben, niet echt om ons te beschermen tegen de miljoenen steken en ons zo te behoeden voor de parasiet die Malaria heet, maar eerder om van dat eeuwige gezoem af te houden dat ons uit onze o zo nodige slaap houdt. Het klimaat is hier zeer voelbaar veel vochtiger dan in Marokko of Mauretanië. En dus stroomt het zweet rijkelijk.
De hele weg van Rosso naar Dakar wordt momenteel volledig heraangelegd met het meest gladgestreken asfalt dat ooit onze banden kustte. Saint Louis, de allereerste hoofdstad van Senegal, bereikten we vlot na twee dagen. Daar liet het regenseizoen voor het eerst van zich horen. In het midden van de nacht begon de hemel te ontploffen en in brand te schieten dat het geen naam had. Felle regens waren het logische gevolg. Het toeval wou dat we net gewoon buiten lagen en bijgevolg toch van een stevige nachtelijke douche konden genieten. Dat was trouwens hoogstnodig. Na wat bankproblemen ontvluchtten we in de late namiddag deze levendige havenstad richting Louga.
De weg naar Dakar is niet lang, maar wel hard, zeker met wind op kop. Om het geheel nog wat aangenamer te maken bleken de regens vanaf nu ook dagdagelijkse kost. Heerlijke warme druppels teisterden ons gelaat en doorweken ons van kop tot teen. Geen erg. Al is de gemiddelde bui hier wel zeer vergelijkbaar met een tropische storm in België.
In Tivaoune werden we ontvangen door wat zowat de meest gastvrije familie ooit geweest moet zijn. Op uitdrukkelijk verzoek van de pater familias bleven we daar dan ook een dag langer plakken. Wat een heerlijke tijd. We leerden heel de familie kennen, en zo ook het gehele brood-in-steenbakovenproces. Met pijn in het hart (en in de buik) namen we na twee dagen afscheid en trokken we verder richting Dakar met de bedoeling een kennis te bezoeken die in Keur Moussa woont, een dorp ten NO van Dakar. Maar door ons eigen toedoen en tegen de wijze raad van de lokale bevolking in reden we kilometers en kilometers uit de richting. Dom. De nacht viel, we knutselden onze tent ineen en een goede nachtrust later was het alweer van dittem en dattem.

Van de hoofdweg afwijken in vol regenseizoen is hier niet echt een goed doordacht plan. Dit mochten we aan de lijve ondervinden. De rode modder, metersdiepe plassen en gaten in de weg zijn hier niet weg te denken.

Dakar binnenrijden is een drukte alom, overal vrachtwagens, taxi's en ander gemotoriseerd tuigt. Maar door al die fossiele brandstofgassen schijnt de zon. We keken rond, informeerden ons en vroegen aan duizend man 'waar is de viavia hier?'. En kijk, geen uur heeft het geduurd, en we vonden onze thuis voor de komende dagen.

Buiten al deze luchtige en komisch oppervlakkige informatie die wij hier neerpennen, leren we ook beetje bij beetje Senegal zelf kennen. Met al zijn hoogtes en laagtes. Schrijnende ngo toestanden, talibe kinderen, Marabou goedgelovigen... maar over al die toestanden zullen we het wel hebben als we thuis zijn. In een goed gesprek onder vier ogen.
Bon, we houden jullie op de hoogte van onze verdere plannen. Maar nu gaan we verder genieten van onze tijd in Dakar, zijn heerlijke street food en lekkere Gazelles.
We wensen u een Ramadan Mubarak.

En een gelukkige verjaardag aan onze papa. Hiep Hiep Hugo Hoera.